در دشمنی عمیق امریکا با جمهوری اسلامی تردیدی نبوده و نیست ولی دلایل متعددی وجود دارد که امریکا تنها با هیات حاکمه ایران مشکل ندارد. به تعبیری می‌توان صراحتا بیان کرد که دولت‌های امریکا حداقل از ٢٨مرداد ١٣٣٢ با ایران و ایرانی خصوصا آنجا که مستقل باشند و شخصیت تاریخی خود را بروز دهند خصومت به خرج داده و می‌دهند و چون در ایران، انقلاب بزرگ ٥٧ به وقوع پیوست، دشمنی امریکا کاملا نمایان و روز افزون بوده است. جالب است، درست هنگامی که رییس‌جمهور امریکا رندانه مثلا از ملت ایران در مقابل حکومت حمایت لفظی می‌کند، اتباع ایرانی در سراسر جهان تحت بدترین و زشت‌ترین عنوان، یعنی تروریسم از سفر به امریکا منع می‌شوند و این حکم مغرضانه شامل ایرانیانی که سال‌ها خارج از کشور بوده‌اند و حتی کودکان بیمار هم می‌شود! تا زمانی که ماهیت رفتار امریکا با ایرانیان تغییر نکند اصل بر این است که در همه موضوعات و مناسبات بین‌المللی امریکا دشمن ما است و ضربه زدن به منافع ملی ما را تعقیب می‌کند. این دشمنی لجوجانه در مواضع اخیر این کشور خصوصا پیرامون برجام روشن‌تر شد و ثابت کرد که راه ما باید بر اساس این خصومت تعریف شده و طرح‌ریزی شود.
ما باید انتظار داشته باشیم که هر جا دولت امریکا احساس کند، می‌تواند بدون پرداخت هزینه سنگین ضربه‌ای به منافع کشورمان بزند، هرگز از آن پرهیز نمی‌کند و تردیدی به خود راه نمی‌دهد. لذا باید کمر بندها را محکم ببندیم و خود را آماده‌تر از پیش مهیا کنیم و در تدبیر امور از هر گونه سهل انگاری و غفلت و کوته نظری پرهیز کنیم. اما راه‌حل اساسی و قدیمی ولی موثر و نتیجه‌بخش در مقابل فشار بیرونی چیست؟
مگر جز این است که ملت ایران هرگاه در مقابل تهدید بیرونی قرار گرفته‌اند دل‌ها را به هم نزدیک‌تر کرده، کدورتها و خودمحوری‌ها را تعطیل نموده و با انسجام خود طمع بیگانگان را به سنگ زده‌اند؟ حالا اگر در مقابل بهانه‌تراشی‌های رییس‌جمهور امریکا احساس خطر کرده‌ایم مسلما راهش فقط افزودن بر شعارهای ضد امریکایی نیست، راهش انداختن تقصیرها به گردن یکدیگر نیست، راهش فقط نشان دادن چند مصاحبه تلویزیونی که در آن رهگذری بگوید: «ما با مشت محکم جواب‌شان را می‌دهیم» نیست. راه عقلایی و درازمدت و اساسی و آرامش زا آن است که تهدید‌های داخلی، اختلاف‌ها و کشمکش‌ها و تنگ نظری‌ها و تعقیب منافع شخصی و گروهی را رها کرده، از خود چهره‌ای مصمم، قاطع، بدون تزلزل و خردورزانه نشان دهیم و مردم را هم با خویش هماهنگ سازیم. متاسفانه وحدت در دسترس گاهی با اقدامات بی‌مبنا و تنگ‌نظرانه و محدود‌کننده مخدوش می‌شود و مردم را سرخورده و نگران می‌سازد. مردمی که مطالبات رسمی، قانونی و نجیبانه خود را در انتخابات اخیر صریحا مطرح کرده‌اند هنگامی قوی و مستحکم در صحنه اتحاد و همدلی و مقاومت حاضر خواهند شد که بین مسوولان و شخصیت‌ها و جناح‌ها اتحاد و برادری ببینند و دل‌شان با گذشت و بزرگواری‌ها و رفع کدورتها گرم شود. وقتی مردم ببینند که دیوار یک جناح همیشه کوتاه است، شخصیت‌های محبوب محدود می‌شوند و برخی مصالح شخصی را مصالح نظام جا می‌زنند و توان عبور کریمانه از بسیاری از مسائل را ندارند،
انگیزه لازم جهت حمایت از مواضع کشور در مقابل بیگانگان کمتر می‌شود. وحدت و استحکام داخلی با شعار و دستور شکل نمی‌گیرد. وحدت و انسجام هنگامی که دارای بنیان‌های قوی و واقعی و عمیق باشد حتی بدون تبلیغات و شعار و فضا‌سازی هم شکل می‌گیرد و اتفاقا تاثیر عمیق خود را بر مناسبات داخلی و خارجی بر جا خواهد گذاشت. ما برای رسیدن به چنین وحدت و انسجامی با موانع عمیق و دور از ذهن روبه‌رو نیستیم. فشارهای روزمره و مداوم بر یک جناح سیاسی و رهبرانش که از قضا رای و تمایل مردم را از آن خود کرده‌اند مسلما برای وحدت سیاسی در کشور آسیب‌‌زا است. فردایی که دشمنان ما آهنگ اتحاد داخلی را مشاهده کنند رویای تاثیر فشارهای‌شان را بر باد رفته می‌بینند. نگاه به درون از طریق نتیجه بخش شدن تلاش‌های دولت در جهت نزدیک کردن دل‌ها و رفع محدودیت‌های بی‌مبنا و احقاق حقوق شهروندی برای همه کسانی که قانون اساسی را قبول دارند گام بلندی برای ظهور وحدتی مثال‌زدنی خواهد بود و قطعا چون باطل السحر طمع بیگانگان عمل خواهد کرد. برجام تاکنون دست دشمنان برای تجمیع فشارها علیه ایران را بسته است و برای همین هم دولت ترامپ برای خروج از آن بهانه تراشی می‌کند. ما می‌توانیم در برابر هر شرایطی که پیش می‌آید آسیب ناپذیر باشیم به شرط آنکه لوازم اتحاد و برادری و عقلانیت و تحمل را فراهم آوریم.
اعتماد