این در حالی است که تخمین زده می‌شود در تهران با زلزله‌ای به بزرگای بیش از ۵/ ۶ ریشتر، حداقل ۱۰ درصد ساختمان‌ها آسیب جدی خواهند دید که با توجه به تعداد واحدهای مسکونی موجود در پایتخت، ۳۰۰ هزار واحد در اثر تکان‌های ناشی از زلزله، دچار ریزش یا خرابی می‌شود.
فاجعه زلزله فقط به خرابی حین زمین لرزه ختم نمی‌شود. آمادگی نزدیک به صفر نهادهای مدیریت بحران مسول فرماندهی و عملیات امداد و نجات حوادث غیرمترقبه در پایتخت، از خطر بزرگ‌تر حوادث ثانویه که مهم‌ترین آن «تشدید روند تلفات تحت‌تاثیر عدم رسیدگی به موقع در ۸ ساعت طلایی پس از وقوع زلزله» است، حکایت دارد. تقریبا از زمان زلزله بم، حواس‌ها به سمت احتمال وقوع زلزله بزرگ ۷ ریشتری در تهران، متمرکز شد؛ اما عمل مسوولان شهری و سایر دستگاه‌های متولی تامین و ارتقای ایمنی شهر تهران، در مسیری متضاد، ادامه پیدا کرد. در حال حاضر بناهای نه چندان مقاوم و ایمن که گفته می‌شود حریم و محدوده گسل‌های اصلی است، بزرگ‌ترین چالش پایتخت به حساب می‌آید. بی‌عملی نسبت به تعیین تکلیف برج‌های ناایمن مسکونی و از آن مهم‌تر، عدم سختگیری در صدور پروانه ساختمانی از بابت متعهدشدن سازنده‌ها به رعایت کامل ضوابط آیین نامه ۲۸۰۰ نشان می‌دهد در پایتخت جای «ترس عاقلانه» در برابر زلزله، خالی است.
دنیای اقتصاد