لوت البته از سال‌های پیش مورد توجه آن دسته از گردشگرانی بوده که به دنبال آرامش و سکوت و ابهت کویر بوده‌اند؛ آرامش و سکوتی که به باور بسیاری، در کویر دست‌یافتنی‌تر است. در این میان برخی جذابیت‌های منحصربه‌فردی که بیابان جهانی لوت داشته، آن را از دیگر کویرهای کشور متمایز کرده است. این تمایز خود البته فرصتی شگرف در اختیار مردمان سختکوش و خوش قلب کویر قرار داده تا خدماتی به گردشگران ارائه کنند و از این راه چرخ اقتصاد روستاهای خود را بچرخانند. از سوی دیگر، شفیع‌آباد علاوه بر آنکه نزدیک‌ترین روستا به کلوت‌های شهداد به شمار می‌آید، کاروانسرای تاریخی زیبا و بزرگی را در خود جای داده که دیدنش برای گردشگران داخلی و خارجی خالی از لطف نیست. گردشگرانی که برای دیدن این جاذبه‌های به دامان لوت می‌آمدند، لازم بود جایی برای اقامت داشته باشند. خانواده شفیع‌آبادی برای تامین این فضا، ابتدا خانه شخصی‌شان را به گردشگران اجاره می‌دادند اما کم کم سرپناهی برای گردشگران داخلی و خارجی ایجاد و آنها را به خود جذب کردند.
راه‌اندازی یک کسب و کار در میان کویر، آن هم برای یک کارگر روزمزد و خانواده‌اش، کار آسانی نبوده و نیست. اقامتگاه بومگردی «گندم بریان » با فروش طلاهای خانم شفیع‌آبادی ایجاد شد؛ زمانی که آنها تصمیم گرفتند دست بر زانوی خود بگذارند و کاری را شروع کنند که می‌دانستند می‌تواند وضعیت اقتصادی خودشان و هم‌روستایی‌هایشان را تغییر دهد. شاید روز اولی که این خانواده کار خودشان را آغاز کردند، نمی‌توانستند تصور کنند روزی بتوانند طی دو سه ماه، از حدود ۴۰۰ گردشگر خارجی میزبانی کنند؛ اما این اتفاق از نیمه شهریور ماه تا پایان آبان‌ماه امسال در «گندم بریان» افتاده است و تقاضا برای اقامت در این اقامتگاه روز به روز بیشتر هم می‌شود. ایرانی‌هایی هم که به این اقامتگاه می‌آیند کم نیستند. در همین فاصله قریب به ۳۰۰ گردشگر ایرانی نیز مهمان «گندم بریان» بوده‌اند و این میزان به جز مواردی است که برای پذیرایی و غذا به این اقامتگاه سری زده‌اند.
توقف در چالش‌های ابتدایی
همه این اتفاقات البته بدون حمایت دولت صورت گرفته. محسن جلال‌پور، رئیس پیشین اتاق بازرگانی ایران، درباره این خانواده و کسب و کارشان اخیرا در کانال تلگرامی خود نوشت: «پیش خودم فکر می‌کنم بخش خصوصی که می‌گویند، یعنی این مرد؛ نه زیاد، نه کم. نه وابسته است و نه دل‌بسته. آزاد است و بی‌منت زندگی می‌کند. چراغش را خودش روشن کرده و چرخ کسب و کارش را خودش می‌گرداند.» اقامتگاهی که توانسته دست کم برای چند خانواده در دل کویر اشتغال ایجاد کند البته هنوز از آب و برق محروم است؛ درحالی که به نظر می‌رسد این موضوع ابتدایی‌ترین حمایتی باشد که دولت موظف است از یک کارآفرین داشته باشد. با این همه این اتفاق تا به حال نیفتاده و امیر شفیع‌آبادی هنوز در پیچ و خم ادارات مختلف استانی و منطقه‌ای درگیر درخواست آب و برق است.
او تا به حال بیش از ۲۰۰میلیون تومان برای توسعه فعالیت خود هزینه کرده است و هنوز برنامه‌های توسعه‌ای دیگری نیز دارد. ایجاد کسب و کار او علاوه بر آنکه باعث شده جامعه محلی از عواید ورود گردشگران به انحای مختلف بهره‌مند شوند، بازار صنایع‌دستی این منطقه را به نوعی احیا کرده است. برخی زنان محلی صنایع‌دستی خود را به این اقامتگاه می‌آورند و به گردشگران ارائه می‌کنند. مردم بومی روستای شفیع‌آباد حالا هر هفته میزبان گردشگران داخلی و خارجی هستند که با ورود خود به منطقه، اقتصاد محلی را رونق بخشیده‌اند و این باور را به مردم کویر بازگردانده‌اند که فرهنگ و طبیعتشان آنقدر ارزش دارد که مهمانان بسیاری از سراسر کشور و حتی دیگر کشورها به سمت خود جذب کند.
دنیای اقتصاد