یا چیزی که ما می‌خواهیم را بخواهید یا هیچ!

در این مطلب که روز گذشته (دوشنبه) در تارنمای روزنامه آمریکایی واشنگتن پست منتشر شد، آمده است: پمپئو که در اندیشکده محافظه کار «بنیاد هریتج» در واشنگتن سخنرانی می‌کرد، از ایران خواست تا برنامه موشکی خود را متوقف کند، به حضور خود در کشورهای منطقه پایان دهد، غنی سازی اورانیوم را کاملا متوقف کند و آمریکایی‌های بازداشتی را آزاد کند. تمام این ها به خاطر آن که «ما اینطور می‌گوییم» باید محقق شوند؛ انتظاری که کاملا با واقعیت در تعارض است.

پمپئو در اظهارات روز گذشته خود 12 شرط برای ایران تعیین و اعلام کرد که اگر ایران از این شروط تبعیت کند، می‌تواند به پیوستن به آن چه وی «اتحادیه ملل» نامید، امیدوار باشد. اما اگر از پایبندی از آن‌ها خودداری کند، با شدیدترین تحریم‌های اقتصادی در طول تاریخ، روبه رو خواهد شد. روشن نیست که دولت ترامپ چگونه می‌خواهد بدون حمایت متحدان کلیدی آمریکا در اتحادیه اروپا که همگی به باقی ماندن در توافق هسته‌ای و افزایش روابط اقتصادی خود با ایران متعهد شده اند، چنین چیزی را عملی کند.

این روزنامه آمریکایی در ادامه نوشت: مقام‌های دولت آمریکا از اشاره مکرر به اتحاد خود با مردم ایران، به عنوان محرکی اصلی در هدف قرار دادن رفتار بد تهران، استفاده می‌کنند. سخنرانی پمپئو نیز از این قاعده مستثنی نبود. او گفت: «آمریکا امیدوار است تا تلاش هایمان در راستای صلح و امنیت، برای مردم ایران مثمرثمر واقع شود.» ممکن است تمام این موارد صحت داشته باشند اما هیچکدام از آن‌ها چیز جدیدی نبوده و این تصور که این بار مردم ایران می‌تواند حاکمیتشان را به سرخم کردن در برابر آمریکا وادار کنند، دستکم برای کسی که در دهه‌های اخیر زمان قابل توجهی را در ایران گذرانده است، واهی به نظر می‌رسد. حقیقت این است که اگرچه اقدامات تنبیهی آتی می‌تواند به مقام‌های کنونی ایران بیش از همتایان پیشین آن‌ها لطمه بزند اما بار دیگر قربانیان حقیقی آنها، مردم ایران خواهند بود.

در ادامه این مطلب آمده است: در حقیقت سخنرانی روز دوشنبه پمپئو استدلال‌های ابتدایی دولت ترامپ برای تغییر در ایران بود. اما نمی‌توان ادعای پمپئو را مبنی بر آن که فعالیت‌های ایران تهدیدی برای سبک زندگی آمریکایی است، پذیرفت. ایران در همان منطقه متشنجی واقع است که سرزمین آن دست از متحدان آمریکا است که هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ تسلیحاتی از ایران جلوترند. اظهارات پمپئو شبیه چیزهایی بود که دونالد رامسفلد وزیر دفاع اسبق آمریکا پیش از تجاوز به عراق می‌گفت. لفاظی‌های افراطی رامسفلد که با حادثه یازدهم سپتامبر مصادف شد، به آن دلیل در میان بسیاری از آمریکایی‌ها خریدار پیدا کرد که مردم احساس خطر می‌کردند. اما پمپئو نسبت به رامسفلد به آنچه می‌گوید اعتماد کمتری دارد. حالا یا به این دلیل که خودش هم واقف است که واقعا نمی‌داند چه می‌گوید یا به این دلیل که می داند مخاطبانش از مخاطبان جورج دبلیو بوش در سال 2003، آگاه تر و دیرباورترند.

ایرنا