به گفته محققان، پیشینه بافت پارچه در ایران به هزار‌ه‌های پیش از میلاد می‌رسد. نمونه‌های قدیمی بسیاری نیز در کاوش‌ها به دست آمده است.

در حالی که در کشور سالانه حدود 2میلیارد و 100میلیون متر پارچه برای مصرف داخلی نیاز داریم، در وضعیت فعلی کارخانجات ما توانایی تولید کمتر از نصف این نیاز را دارند.

تدوین بسته‌های حمایتی و ارائه مشوق‌های مالی و اولویت پرداخت تسهیلات برای کارخانه‌های فعال از یکسو و تامین سرمایه در گردش برای طرح‌های جدید بخش خصوصی واقعی و حمایت تعرفه‌ای و زمانبندی شده از سوی دیگر را می‌توان از الزامات حمایتی از بخش تولید دانست. صنعت نساجی نیز مانند سایر صنایع فعال کشور که در سال‌های گذشته حتی تا مرز حذف از چرخه اقتصادی کشور نیز پیش رفت، از مشکلات و چالش‌های سد راه صنعت بی‌نصیب نبوده و به گفته فعالان این صنعت قدیمی و اشتغال‌زا، عدم حمایت کافی از آن در سال‌های اخیر موجب شد تا بخش اعظمی از نیاز بازار از طریق قاچاق تامین شود.

سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو) پروژه‌ای را برای تولید الیاف پیشرفته کربن در سال 1390 آغاز کرد که قرار بود فاز دوم آن توسط کشور چین اجرا شود اما به دلیل مشکلات تحریم، چینی‌ها از اجرای این پروژه سر باز زدند که سبب شد پروژه‌ای که قرار بود در بهمن 1391 به بهره برداری برسد همچنان فاز اول خود را طی کند.

یکی از بزرگ ترین معضلات صنعت پارچه کشورمان بعد از فرسودگی تجهیزات پارچه بافی در کارخانه ها بی بهره ماندن صنعت پارچه بافی ایران از تکنولوژی های جدید که می تواند پتانسیل این صنعت را تا سطح رقابت جهانی بالاببرد، و نیز بها ندادن به طراحی های خلاقانه وبومی پارچه، صرفا کپی برداری ازنقش های وارداتی، قاچاق پارچه است.