به گزارش ارانیکو به نقل از اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران، بر اساس برخی اسناد و متون قدیمی، ایرانیان نخستین ملتی بودند که به صنعت نساجی (پارچه بافی) پی بردند و برخی مورخان نیز معتقدند که در هیچ جا بهتر از صنعت نساجی نمی‌توان روح کنجکاوی تازه‌جو و پیشرفت خواه ایرانیان را دید. طی سالهای گذشته به‌ دلیل تنوع رنگ و ارزان بودن قیمت پارچه‌‌های چینی، مصرف ‌کنندگان استقبال خوبی از آنها به عمل آوردند و نه ‌تنها در صنعت نساجی بلکه در دیگر صنایع نیز چینی‌ها بازار ما را قبضه کرده ‌اند. اگرچه هم ‌اکنون صنعت نساجی در مقام یکی از معیارها و شاخص‌های توسعه کشورهای مختلف است و در میان 10 کشور عمده صادرکننده محصولات نساجی در جهان، 7 کشور از ممالک پیشرفته هستند اما این موضوع در ایران همچنان با بی توجهی همراه است.

در سال‌ های اخیر شاهد تعطیلی کارخانجات عظیم نساجی بوده‌‌ایم که البته تحریم‌‌ها و نرسیدن مواد اولیه را نمی‌توان در این بین نادیده گرفت و در حالی که در کشور سالانه حدود 2میلیارد و 100میلیون متر پارچه برای مصرف داخلی نیاز داریم، در وضعیت فعلی کارخانجات ما توانایی تولید کمتر از نصف این نیاز را دارند. یکی از دغدغه ها و تلاش‌های بخش خصوصی، توجیه کردن مسئولان و دستگاه‌های ذی ربط برای تحدید واردات منسوجات از کشورهایی مثل چین است که در عین درست بودن این استدلال برای حمایت از تولید داخل، نباید اجازه کم شدن یا گرانی محصولات نساجی را نیز داد.