نقشه راه برای رونق تولید

دانشگاه امیر کبیر روز گذشته میزبان چندتن از اقتصاددانهای کشور بود تا در همایش تولید ملی نشست تخصصی با عنوان «پول، بانک و توسعه اقتصادی» داشته باشند. دبیر این نشست بر عهده پرویز عقیلی کرمانی بود چهرهای که از بنیان گذاران بانکداری خصوصی در ایران به حساب میآید.
دیگر اعضای نشست را نیز اقتصاددان و مقامهای سابق اقتصادی کشور تشکیل میدادند. طهماسب مظاهری که تجربه وزارت اقتصاد و ریاست کل بانک مرکزی را در کارنامه خود دارد در این نشست مقالهای با عنوان «سرمایهگذاری و توسعه اقتصادی» ارائه کرد. داود دانش جعفری درباره تجربه هندوستان و اصلاحات اقتصادی در این کشور سخن گفت و اکبر کمیجانی در مقاله خود به رابطه نرخ تورم، نرخ سود، سیاستهای پولی و بودجه دولت پرداخت. موسیغنینژاد و محمد مهدی بهکیش نیز اقتصاددانانی بودند که پس از ارائه مقاله در میزگردی به چالشهای حمایت از تولید ملی پرداختند.

پس از طهماسب مظاهری نوبت به داود دانش جعفری رسید تا سخنرانی خود را با محور اصلاحات اقتصادی در هندوستان ارائه کند.عنوان انتخابی او برای سخنرانی نتیجه اصلاحات هندوستان بود؛ کشوری که ذخایر خود را از یک میلیارد دلار به 300 میلیارد دلار افزایش داد. او اقتصاد هندوستان را به چهار دوره تقسیم کرد که دوره اول عبارت بود از سالهای قبل 1773که دانشجعفری از آن به عنوان دوره ماقبل استعمار نام برد. دوره دوم دورهای است که سالهای 1773 تا 1947 را در بر میگیرد و از آن با نام دوره استعمار یاد شد. وزیر پیشین اقتصاد سالهای 1947 تا 1991 را که زمان پس از استقلال هند است دوره سوم معرفی و اظهار کرد: به دلیل استفاده از رویکرد اقتصاد دولتی این دوره را با همین عنوان میشناسند. او سالهای بعد از 1991 را نیز دوره اصلاحات و دوره چهارم دانست. او در تشریح ویژگی دولت اول گفت: در این دوره هند یکی از کشورهای مهم اقتصادی دنیا محسوب میشد، با زمینهای وسیع کشاورزی و تولیدی که در سطح 6/22درصد تولید جهان است. ویژگی دوره دوم را دانش جعفری از زبان نخست وزیر کنونی هند بیان کرد. مانموهان سینگ ویژگی دوره استعمار را چنین توصیف کرده است: در سال 1700 میلادی سهم تولید هند از تولید جهان 6/22 درصد بود که تقریبا معادل سهم کنونی اروپا از تولید جهان ( 3/23 درصد) است. در سال 1952 سهم هند از تولید جهان به 8/3 درصد رسیده بود. عضو هیات علمی دانشگاه علامه در توضیح دوره سوم که از آن به عنوان اقتصاد دولتی نام برد، گفت: در این دوره اقتصاد هند به شیوه اقتصاد دولتی در شوروی سابق اداره میشد. برنامهریزی مرکزی، بخش دولتی بسیار بزرگ، حمایتگرایی افراطی، تاکید بر سیاست جایگزینی واردات، دخالتگرایی افراطی دولت و کسب و کار نیز اسیر مقررات دست و پاگیر دولتی شده بود. عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در ادامه به شمردن اتفاقاتی که در دوره اصلاحات رخ داد پرداخت و گفت: در سال 1991 میزان ذخایر ارزی هند به پایینترین سطح یعنی حدود یک میلیارد دلار رسید در این هنگام بازپرداخت تعهدات خارجی هند دچار نکول شد به گونهای که هند درخواست 8/1 میلیارد دلار وام از صندوق بین المللی پول کرد.او با اشاره به اینکه هند برای نجات از این وضعیت خفتبار به فکر اصلاحات اقتصادی افتاد، در بیان نتیجه اصلاحات گفت: هم اکنون بعد از 20 سال از شروع اصلاحات اقتصادی موقعیت هند به طور کلی متحول شده است. تولید ناخالص داخلی هند در سال 2010 با روش «اطلس» در رتبه نهم جهانی و با «روش برابری قدرت خرید» در رتبه چهارم جهان قرار دارد. به گفته وی بر اساس پیشبینی موسسه گلدمن ساکس « Goldman Sachs » اقتصاد هند تا سال 2020 فرانسه و آلمان و انگلیس و تا سال 2035 ژاپن را نیز پشت سر خواهد گذاشت. وزیر اقتصاد دولت نهم در ادامه با نگاهی به تحولات بخش تولید در اقتصاد هند گفت: رشد اقتصادی هند از 1/2 درصد در سال 1991 به 4/8 درصد در سال 2011 رسیده است. به گفته این کارشناس اقتصادی حجم معاملات بورس نیز از 12 میلیارد دلار در سال 1980 به 300 میلیارد دلار در سال 2011 افزایش یافته است.

اکبر کمیجانی معاون پیشین بانک مرکزی سخنران سوم بود که تحلیلی بر سیاستهای پولی و ارزی موثر بر تورم و رشد اقتصادی ارائه کرد. به گفته وی سال 1390 با تمام فراز و نشیبهای خویش در عرصه اقتصاد ایران به پایان رسید و سال 1391 با پیام مقام معظم رهبری و با محوریت «تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی» آغاز شد.