سیدمهدی حسینی تاکید کرد: ایران از نظر قراردادهای نفتی کمبودی ندارد و انواع قراردادها را در اختیار دارد.
وی افزود: اگر تحریم وجود نداشت، صنعت نفت ایران با استقبال خوب دنیا و شرکت‌های نفتی روبرو می‌شد. همانگونه که پیش از این نیز قرارداد «بای بک» از ۲۰ سال قبل، کارنامه موفقی از خود به جا گذاشت و با همین قرارداد توسعه پارس جنوبی را آغاز کردیم و در سال ۸۴ توانستیم به تولید قطر برسیم.
به گفته حسینی، با قرادادهای بای بک ۷۰۰ هزار نفت بشکه تولید نفت و ۴۰۰هزار بشکه میعانات گازی افزایش پیدا کرد و درآمدهای نفتی ۲۰ درصد تولید ناخالص کشور را تشکیل می‌داد.
وی ادامه داد: در دوره‌ای که قراردادهای بای بک عمل کردند، سالانه ۸ درصد رشد تولید ناخالص ملی داشتیم.
معاون اسبق وزیر نفت با بیان اینکه بعد از تحریم‌ها و برجام در سال ۹۲ قراردادهای جدید نفتی طراحی شد، گفت: از آنجا که قراردادهای امتیازی و مشارکت در تولید با قوانین کشور مغایرت دارند، الگوی جدید قرارداد تدوین شد.
وی افزود: قراردادهای امتیازی در کشورهای صنعتی جوابگوست زیرا نفت جای کوچکی در اقتصاد دارد و این کشورها نیازی به انتقال تکنولوژی ندارند. همچنین قرادادهای مشارکت در تولید در کشورهایی مورد اقبال است که ریسک اکتشاف بالا است و این در حالی است که در ایران ریسک اکتشاف پایین است و استفاده از این نوع قراداد منطقی نیست.
حسینی تاکید کرد: قراردادهای جدید نفتی یا همان آی پی سی انعطاف دارد و اکتشاف، توسعه و بهره‌برداری از میدان را پوشش می‌دهد.
ایرنا